Santa Monica: A Filipino Ghost Story Chapter X: Ang Demonyo

Nagsimulang maglakad ang lalakeng may mapupulang nagliliyab na mga mata patungo sa kinatatayuan ni Steve at ni Ella. Nakasuot ito ng itim na jacket at kupas na maong. Maliban sa mga mata ay hindi na matanaw kapwa ni Steve at ni Ella ang mukha ng lalake pagkat parang blanko ito at nababalot ng kadiliman.

“Ella, halika na!” hinila ni Steve ang kamay ni Ella at agad silang tumakbo.

Tila ba ay walang pakialam na siya ay matakasan, naglakad lamang kasunod nila Steve at Ella ang lalake.

Mabilis ang pagtakbo ni Steve, pero si Ella ay hindi masyadong makasabay dahil sa mga sugat sa paa nito. Mga ilang minuto lamang ang lumipas ay bumigay na ang mga binti ni Ella at siya ay tuluyang nadapa.

 “Ella!”

“Ahhhh…” naging masama ang pagbagsak ni Ella. “Di ko na kayang tumakbo, Steve.”

Tumigil si Steve sa pagtakbo at binalikan si Ella. Kinuha niya ang flashlight mula sa kanyang bag upang tingnan ang mga paa ni Ella.

“Steve, mas madali tayong matutunton ng humahabol sa atin dahil sa ilaw mo!”

Hindi sumagot si Steve.

“Steve, ano ka ba! Tumakbo ka na!” sambit ni Ella.

Matapos makita ang duguan at sugatang paa ni Ella, sumagot si Steve “Hindi kita pwedeng iwan dito, Ella, alam mo yan!”

“Pag di ka tumakbo, pareho tayong mapapahamak.”

“Tingin mo ba mas magiging okay para sa akin pag nakaligtas ako at alam kong may iniwanan ako? Na may nangyaring masama sa kanya dahil inuna ko ang sarili kong kapakanan?” sagot ni Steve.

Hindi sumagot si Ella. Nagulat ito sa kabaitan at katapangan ni Steve. Tuloy ay napaisip siya kung bakit sa tagal nilang dalawang naging magka-klase ay kailanman ay hindi sila nagkaroon ng pagkakataon na kilalanin ang isa’t isa.

“Halika, Ella, umakbay ka sa akin.” Sabi ni Steve at tinulungan niyang tumayo si Ella. “Tingin ko, malayo na tayo sa lalakeng humahabol sa atin. Pero kailangan pa rin nating magtago ng mabuti habang di mo pa kayang tumakbo.”

“Salamat, Steve.”

“Walang anuman.”

Tinulungan ni Steve na maglakad si Ella patungo sa likod ng isang may kalakihang puno at doon sila nagtago.

“Siguro ay dapat dito na tayo magpalipas ng dilim kung hindi tayo matutunton ng humahabol sa atin. Mas ligtas kung aalis tayo dito sa La Oscuridad pag maliwanag na. Teka, paano ka nga ba napunta dito?” tanong ni Steve kay Ella.

“Hindi ko alam at hindi ko rin masyadong maalala. Napakalabo, pero parang sa panaginip ko, may naririnig akong boses, at sinusundan ko ito.” Bahagyang tumigil si Ella sa pagsasalita.

“Ella? Ayos ka lang ba?”

“Ah, oo.” Muling tumigil si Ella sa pagsasalita, pero itinuloy niya pa rin ang sasabihin. “Tapos nang magising ako, nandito na ako sa lugar na kailanman ay hindi ko pa napuntahan. At ngayon, hinahabol ng lalakeng hindi ko man lamang kilala. Kilala mo ba ang humahabol sa atin, Steve?”

“Hindi ko siya kilala. Pero tiyak kong siya ang…” hindi itinuloy ni Steve ang kanyang sasabihin.

“Ang?”

“Ah wala..basta.”

“Eh ikaw, bat ka narito?”

“Mahabang kwento.”

“Marami akong oras para making, Steve.”

Hindi agad sumagot si Steve. Pero naisip niyang mapagkakatiwalaan niya naman si Ella, kaya sinagot nito ang tanong ng dalaga. “Narito ako upang maghanap ng sagot.”

“Sagot?”

Napangiti si Steve. “Ayos lang kung iisipin mong nababaliw na ako, pero naniniwala ako na may masamang mangyayari sa Santa Monica, sa mga mamamayan nito. At ang sagot na makakatulong sa akin upang pigilan ito ay narito sa La Oscuridad. Nasa treehouse.”

Hindi agad nagsalita si Ella.

“Ella?”

“Ha?”

“Okay ka lang?”

“Ah oo.” Sabi ni Ella. Batid ni Steve na may gusto rin itong sabihin pero ayaw lang nitong magsalita. “Pero paano mo naman nalaman na may masamang mangyayari sa Santa Monica? Paano ka rin nagka-ideya na narito ang sagot?”

“Sabihin nalang natin na, may kakayanan ang magkaroon ng konting mga pangitain.”

“Talaga? Parang mga visions, ganun?”

“Siguro. Pero wala sa aking kontrol ang mga kakayahan ko. Kusa lang itong dumadating, hindi kung kalian ko gustuhin o kung kalian ko hindi kailangan.”

“Kailan mangyayari itong sinasabi mo?”

“Hindi ko batid kung kalian at saan. Pero sigurado ako sa isang bagay…malapit na itong mangyari.”

“Gaano kalapit?” tanong ni Ella.

“Maaring bago matapos ang linggong ito.”

Natakot si Ella sa sinabi ni Steve, pero itinago niya ang takot sa kanyang mga mata.

“At ang sagot na sinasabi mo? Nakuha mo ba?”

Napangiti si Steve kay Ella. “Sa awa ng Diyos, hawak ko na ang sagot.”

***

Alas tres ng umaga, Miyerkules.

“Paborito mo rin pala ang Nirvana.” Sabi ni Dr. Mark kay Olivia, na tinutukoy ang isang sikat na rockband noong dekada nobenta.

Silang dalawa ay nasa kotse ni Dr. Mark at pauwi na sa Santa Monica mula sa sa bayan ng Santa Theresa. Nakikinig sila sa kantang Smells Like Teen Spirit ng Nirvana.

“Ah, oo. Sila talaga yung pinaka-paborito ko simula pa noong sumikat sila hanggang ngayon.” natatawang sabi ni Olivia. “Alam mo bang nagkulong ako sa kwarto ko noong nabalitaan ko na nagpakamatay si Kurt Cobain?”

Nagtawanan silang dalawa.

“Wow, that’s surprising. Noong bata pa ako, wala akong kilalang kahit sinong kaedad ko na nakikinig sa kanila. Mahigpit kasi ang mga magulang namin sa mga kantang pinapakinggan namin noon ng mga kalaro ko. Maingay raw ang Nirvana. Pero as the stubborn kid that I was, nakinig at in-enjoy ko pa rin ang musika nila.”

“Well, dapat nakilala mo na ako noon pa lang. Isa siguro ako sa kakaunting mga babaeng mahilig sa maingay na musika. Bakit kasi di mo ako hinanap?”

Muling nagtawanan ang dalawa. Hindi nila alam na may mga buhay na magiging nakasalalay sa kanila sa loob lamang ng ilang minuto.

***

Alas tres diyes ng madaling araw.

Higit kumulang isang oras na ang lumipas simula ng magtago sila Steve at si Ella sa likod ng isang may kalakihang puno. Natutulog silang dalawa ng biglang nagising si Steve. May narinig siyang mga pagyapak sa di kalayuan.

“Ella…” pagbulong nito sa katabi. “Ella, gising! May dumarating!”

“A-ano?” bumilis ang tibok ng puso ni Ella.

“Okay na ba ang paa mo? Kaya mo na bang tumakbo?”

Hinimas ni Ella ang kanyang mga paa. “Tingin ko..”

Nakinig-kinig muna si Steve. “Eto ang sapatos ko, ikaw na ang magsuot.” Ibinigay ni Steve ang kanyang sapatos kay Ella. “Ella, pag sinabi kong takbo, subukan mo akong sabayan. Naiintindihan mo ba? Kailangan nating makalabas sa kakahuyan, kung hindi ay baka dito tayo mamatay.”

“Oo.”

Papalapit ng papalapit ang mga pag yapak.

“Bibilang ako ng tatlo. Pagkatapos ay kailangan na nating tumakbo.” Bulong ni Steve.

“Oo, Steve.”

“Isa…”

Papalapit ng papalapit ang lalake.

“Dalawa…”

Hinawakan ni Steve ang kamay ni Ella.

“Tatlo…takbo!”

At agad silang tumakbo mula sa likod ng puno. Habang tumatakbo ay lumingon si Ella, at nakita niya ang lalakeng may mapupulang mata. Nanlambot ito na muntikan na naman siyang madapa.

“Ayos ka lang ba, Ella?”

“Oo, okay lang ako.”

“Hindi kayo makakatakas!” sigaw ng lalake mula sa di kalayuan.

Maya maya pa, habang tumatakbo, ay may natanaw si Steve sa di kalayuan.

“Ano yun?” tanong ni Ella.

May nakita silang pares ng ilaw. Napangiti si Steve sa nakita, bahagya silang napatigil sa pagtakbo.

“Malapit na tayo sa highway, Ella!”

“Makakaligtas na tayo!” natutuwang sabi ni Ella.

“Tara, bilisan natin!”

Binilisan nilang dalawa ang pagtakbo. Hindi nagtagal ay narating nila ang daanan paakyat sa highway. Medyo matayog ito, isang mababang bangin.

“Kaya mo ba, Ella?” tanong ni Steve.

“Hindi ko alam, pero kakayanin ko.” Sabi ni Ella.

“Sige, tutulungan kita. Mauna ka na—”

“Akala niyo makakatakas kayo?”

Narinig nila ang isang tinig. Napalingon silang dalawa at nakita ang lalake sa di kalayuan. Nagliliyab pa rin ang mga mata nito.

“Sabi ko naman sa inyo diba, hindi kayo makakatakas.” Dagdag nito. “Nagpagod pa kayo…at ginalit niyo lang ako.”

“Dali, Ella, umakyat ka na!”

Tinulungan ni Steve si Ella na umakyat. Ang mga maliliit na halaman ang nagsilbing hawakan ni Ella sa pag akyat nito.

Pag lingon ni Steve sa kanyang likuran ay wala ang lalake. Imbes na mapa-kalma ay lalo siyang kinabahan.

“Ella, dalian mo!”

“Malapit na ako, Steve, konti nalang.”

Di nag tagal ay naabot ni Ella ang tuktok.

“Nandito na ako, Steve! Umakyat ka na!”

“Sige!”

Itinapon ni Steve ang kanyang bag patungo sa tuktok at nagmadali siyang akyatin ang mababang bangin patungo sa highway. Pag tingin niya sa kanyang likuran ay wala pa rin sa paligid ang lalake. Nang maabot ni Steve ang tuktok ay laking gulat nito pagkat nasa likuran na ni Ella ang lalake.

“Ella! Sa likod mo!”

May dalang kutsilyo ang lalake. Itinaas nito ang kanyang kamay upang saksakin si Ella pero tumakbo si Steve upang salagin ang kutsilyo. Dahil sa ginawa niya ay nasugatan ang kanyang kamay.

“Steve!” napasigaw si Ella.

“Tumakbo ka na, Ella!” Kahit na sugatan at duguan ang sariling kamay ay pilit pa ring pinipigilan ni Steve ang lalake na maigalaw ang mga kamay nito.

Nagsalita ang lalake sa malalim nitong boses, “Wag ka nang magpaka-bayani, Steve.”

Kahit kaharap na kaharap na ni Steve ang lalake ay hindi niya pa rin makita ang mukha nito pagkat balot ito ng kadiliman, tanging mga mata lamang nito ang nakikita.

Tumakbo si Ella upang humingi ng tulong. Umaasa siyang muli ay may sasakyang dadaan.

Nabuhayan si Ella ng loob ng may nakita siyang pares ng ilaw.

“Tulong! Tulong!” sigaw niya.

***

“Paalam, Steve.” Sabi ng lalake.

Tinadyakan nito si Steve. Nang makawala ang mga kamay niya ay agad niyang sinaksak si Steve at sinipa sa mababang bangin. Nawala si Steve sa kanyang balanse at agad na nahulog.

“Muli, paalam, Steve.” Tumawa ang lalake, ngunit napalitan ang saya nito ng galit ng mapansin nitong may paparating na sasakyan.

***

“Mark! Tumingin ka sa daan!”

Kapwa nakita ni Dr. Mark at ni Olivia ang isang babaeng tumatakbo at umiiyak, humihingi ito ng tulong. Kasalukuyan silang nasa isang napakadilim na daan, malapit sa kakahuyan ng La Oscuridad.

Itinigil ni Dr. Mark ang sasakyan at agad silang bumaba ni Olivia sa kotse at nilapitan ang umiiyak na dalaga.

“Hija, anong problema?” tanong ni Dr. Mark.

“Tulungan niyo po kami. May humahabol po sa amin.” Umiiyak ang dalaga. “Papatayin niya po kami! Tulungan niyo po si Steve!”

“Ano? Asan sila?” sabi ni Dr. Mark, halata ang pag aalala sa mga mata nito.

“Nandoon po sila!” sabi ni Ella sabay turo sa di kalayuang bahagi ng daan.

“Mark, halika na!”

“Dito ka lang, hija.” Sabi ni Dr. Mark at agad silang tumakbo ni Olivia sa lugar na itinuro ni Ella.

Pag dating nila sa lugar ay wala na si Steve o ang sinabi ng babaeng lalakeng gustong pumatay sa kanila. Napansin ni Dr. Mark ang isang bag sa daan. Binuksan niya ito at nakahanap siya ng flashlight.

Lumapit ang doktor sa may dulo ng bangin upang suriin ang lugar.

“Saan ka pupunta?” tanong ni Olivia.

“Kailangan kong hanapin ang Steve na sinasabi nung babae. Baka may mangyaring masama sa kan—” Natigilan ang doktor.

“Anong problema?” tanong ni Olivia.

Sa baba ng mababang bangin, nakita niya ang isang binatang nakabulagta at duguan. Ang ulo nito ay nakasandal sa malaking bato, puno ng dugo, at mukhang malala ang tama.

Lumapit si Olivia at nakita niya rin ang binata. “Diyos ko.” Napabulong ito.

Chapter XI: Diary of Santa Monica: A Filipino Ghost Story is already published on Wattpad. Click here to read in advance.